Yalın Ayak Dolaşırken Annem

Yalın Ayak Dolaşırken Annem: Bir Çocukluk Anısının İzinde

Hayatın içindeki en değerli anılar, çoğu zaman en basit ve sıradan detaylarda gizlidir. Benim için de bu anılardan biri, yalın ayak dolaşırken annemle geçirdiğim zamanlarda saklı. Çocukluğumun sıcak yaz günlerinde, annemin elini tuttuğum, bahçede oynadığımız o günler, yaşamımın en güzel dönüm noktalarını oluşturuyor.

Yalınayak dolaşmanın getirdiği özgürlük hissi, o günlerin en belirgin özelliklerinden biri. Çimenlerin üstünde, toprak yollarda ilerlemek; ayaklarımın altında doğanın sıcaklığını, soğukluğunu hissetmek, hayatın ne kadar kıymetli olduğunu anlamamda büyük bir rol oynadı. Annemin yanı başımda olduğu her an, benim için güven doluydu. Sadece fiziksel olarak değil, duygusal olarak da beni saran bir sığınaktı.

Bahçemizdeki çiçekler, yaz güneşinin sıcak ışıkları altında parıldarken, annemle birlikte bu çiçeklerin arasında dolaşmak, onları sulamak ve bakımını yapmak hayatın küçük ama değerli zevklerini tadımama olanak sağlıyordu. Annem, doğanın güzelliklerini hissettirmek için beni hep teşvik etti. Bir gün bana, “Her bir çiçek, hayatın sunduğu çeşitliliği simgeler,” demişti. O gün, sadece çiçeklere bakarken, onların benim için ne anlama geldiğini anladım.

Yalın ayak dolaşmanın bir diğer güzelliği de, doğanın seslerini daha derinden duyabilmektir. Ayaklarımın altındaki çimenlerin hışırtısı, yaprakların fısıldaması ve kuşların cıvıltıları; hepsi annemin sözleriyle birleşiyor ve benim için bir melodi oluşturuyordu. Annem, doğanın şarkısını dinleyip, onunla uyum içinde olmanın önemini bana aşılıyordu. O anlarda her şeyin bir bütün olduğuna inanıyordum; bir ağaç, bir kuş, bir çiçek ve biz, hepsi bir aradaydık.

Annemi en iyi şekilde anlama çabam, o günlerde başladı. Onun doğa ile olan ilişkisi, bana daha derin anlamlar kazandırdı. Yalın ayak dolaşmak sadece bir eylem değil, aynı zamanda yaşamın özünü hissetmekti. Annem, yürüdüğüm her adımda bana, “Hayatın tadını çıkar, nereye gidersen git, ayakların seni en güzel yerlere götürecek,” derdi. Bu sözler, zihnimde yankılanarak büyüdü ve bana sürekli hatırlattı ki, hayatı dolu dolu yaşamak için, bazen yalın ayak da dolaşmak gerekir.

Çocukluğumun bu anıları, hayatımın her aşamasında bana ilham vermeye devam ediyor. Yalın ayak dolaşmanın getirdiği samimiyetin ve özgürlüğün, sadece çocuklukta değil, yetişkinlikte de önem taşıdığını görebiliyorum. Günümüzde yoğun yaşam temposu, bazen doğa ile kurduğumuz bağı zayıflatıyor. Oysa ki, bir anda durup toprakla, çimle, doğayla temas etmek, belki de kendimize yeniden gelmenin anahtarı.

Sonuçta, yalın ayak dolaşırken annemin yanı başında olmak, sadece fiziksel bir ilişki değil, ruhsal bir yolculuktu. Onunla geçirdiğim her an, beni ben yapan değerlerin tohumlarını ekti. Annemin bana öğrettikleri, bize sunulan her anı değerlendirmenin ve hayatı dolu dolu yaşamanın önemini hatırlatıyor. Belki de bir gün, benim de çiçeklerim olacak ve ben de çocuğuma bu değerleri aktararak, ona doğanın güzelliklerini, yalın ayak dolaşmanın verdiği özgürlüğü anlatmak isteyeceğim. Böylece, hayatın acı-tatlı deneyimlerini paylaşarak, geçmişten geleceğe bir köprü kurmuş olacağım.

Yalın Ayak Dolaşırken Annem, çocukluk anılarını tazelemekte ve sıcak bir aile ilişkisini gözler önüne sermekte önemli bir yere sahiptir. Çocukken, yaz tatillerinin büyük bir kısmını annemin yanında geçirirdim. Annem, sabahları güneşin ilk ışıklarıyla uyanıp evin bahçesinde çiçeklerin bakımını yaparken, ben de onun etrafında dolaşıp oyunlar oynardım. O günlerde yalın ayak dolaşmanın verdiği özgürlük hissi, üzerinde yer alan yerleri her zaman daha canlı ve anlamlı kılardı.

Annemin, “Dışarıda sabah serinliği var, ayaklarını üşütme.” uyarılarına rağmen, doğanın tadını çıkarmak amacıyla çoğu zaman çıplak ayakla yürümeyi tercih ederdim. Bahçemizin yeşil çimleri, sabahın taze ve serin havası ile birleşince, her adımda farklı bir keyif verirdi. Annemin sık sık gülümseyerek “Dolaşmaktan vazgeçmeyecek misin?” dediği anlar, benim için oldukça özel anılardı.

Zaman geçtikçe, bu yalın ayak yürüyüşleri ekseriyetle eve akşam dönerken, annemin bana dinlendirici hikayeler anlatmasıyla bütünleşirdi. Bilhassa Anadolu masallarının büyülü dünyasında kaybolmak, her seferinde yeni bir pencere açardı gözlerime. Annem, masallardaki karakterlerle benim hayal gücümü beslerken, doğayla iç içe olmamın verdiği huzur da ruhumu beslerdi.

Çocukken yaratıcı bir zihne sahip olduğum için bazen bu hikaye ve anıları resmederdim. Annem o resimleri görünce, “Gerçekten de bu dünyayı çok iyi yansıtıyorsun.” dermiş gibi bana bakardı. Bu, yürürken duyduğum neşe ve heyecanın bir yansımasıydı. Yalın ayak yürümek, yalnızca fiziksel bir his değil; aynı zamanda ruhumu da besleyen, annemle güçlü bir bağ kurmamı sağlayan bir ritüeldi.

Büyüdükçe, hayatın getirdiği sorumluluklar ve stresler, bana çocukluğumdaki o saf neşeyi unutturdu. Ancak, annemin bana öğrettiği yalın ayak çok dolaşmanın anlamını her zaman içimde taşıdım. Doğa ile bu kadar derin bir bağ kurduğumuz o anıları hatırlamak, yaşamın getirdiği olumsuzluklarda bile içimi ısıtıyordu. Annem, bu anıları bir hazine gibi saklamıştı ben de onunla bu kıymetli anları paylaşmanın mutluluğunu yaşıyordum.

“Yalın Ayak Dolaşırken Annem” hikayesi, yalnızca fiziksel olarak bir yerden bir yere gitmekten ziyade, ruhsal olarak beni çeşitli deneyimlere ve anılara taşıyan bir yolculuktu. Bu anılarla dolu bir dünya, hayatımın pek çok döneminde beni aydınlatan bir ışık oldu. Annemin hayata karşı duruşu ve onunla birlikte geçirdiğim her an, bu hikayenin temel taşlarını oluşturdu.

Öngörülen gelecekte bile, bu hikaye hep içimde canlı kalacak ve bana yol gösterici olacak. Annemin özverisi, sevgisi ve ilgisi sayesinde, yalın ayak dolaşmanın sadece bir eylem olmadığını, aynı zamanda hayatın anlamını da keşfetmem için bir fırsat sunduğunu bilmeyi asla unutmayacağım.